Ala meti e nyan kasaba, koni koni wan e tyari a nen

Enkele maanden geleden heb ik een presentatie van een presidentiële werkgroep mogen bijwonen. Tijdens deze sessie hebben trekkers van deze groep uiteenzettingen gegeven, hoe hun organisatie een bijdrage zal leveren aan het oplossen van maatschappelijke vraagstukken.

Een van de belangrijke onderwerpen die mij tot de dag van vandaag nog prikkelt was het trainen van mannen om seksueel verantwoord gedrag te vertonen. Dit, met het oog voor het stimuleren van geplande zwangerschap. Het kan er bij mij tot op heden niet in dat sommige personen, voornamelijk vrouwen, de schuld, in deze onterecht, in de schoenen van alleen mannen proberen te schuiven. Alsof de mannen zonder met een vrouw in contact te kunnen komen, omgang met haar kunnen hebben en haar zwanger kunnen maken.

Het gaat in deze overduidelijk om een gedeelde verantwoordelijkheid, want onder normale of ideale omstandigheden kan de vrouw ook normaal zeggen, ik geef die koekes niet aan jou. Hierdoor ontstaat er geen seksueel contact en ook geen zwangerschap. Mochten partijen toch er toe over willen gaan om een oefenpartijtje te spelen, dan rust een verantwoord seksueel gedrag op allebei hun schouders. Een man kan niet zomaar zijn broodje in jouw oven bakken, als jij als vrouw geen toestemming hebt verleend dat hij in je keuken komt en ook nog gebruikmaakt van de oven. De eindverantwoordelijke kan in dit geval nimmer de man zijn, daar hij niet over de bevoegdheid beschikt om eigendunkelijk te bepalen als hij wel of niet toegang mag tot een vrouw haar heilige plek, omgekeerd natuurlijk ook niet.

Het is mij opgevallen in de afgelopen tien jaar dat wanneer maatschappelijke problemen zich voordoen, organisaties, individuen, politici en overigens de vrouw gauw in de slachtofferrol plaatsen. Het valt vooral bij de incidenten van huiselijk geweld op. Wanneer een vrouw het slachtoffer is dan draait de wereld op z’n kop. Veel vrouwen gaan op Socialmedia erop los, soms zelfs non-stop.

Grotendeels terecht, want geweld tegen de vrouw is nimmer goed te spreken. Echter, wanneer het mannelijk geslacht ten prooi valt van een mannenbeul, dan is het gros Oost-Indisch blind en doof, want de mannen zijn in deze maatschappij altijd fout. In deze samenleving dragen we onze meisjes op ons hoofd en de jongens worden keihard van eerlijke en evenwichtige zorgzaamheid beroofd. Van oudsher wordt aan de meisjes geleerd dat hun diploma hun eerste man is, terwijl onze jongens flink ontsporen en vroegtijdig de schoolbanken verlaten, om soms iemands dochter financieel te ondersteunen om haar eerste man binnen te halen, waarna hij gedumpt wordt en zonder diploma rondloopt. Dit terwijl maatschappelijke organisaties zich over het algemeen richten op het stimuleren van vrouwen om carrière te maken.

Hetgeen overigens een geweldig initiatief is, die echter met deze scheefgroei reeds enkele jaren merkbaar is op het niveau van het hoger onderwijs, is de maatschappij niet geholpen. Mannen worden in een vergeethoek geplaatst bij het streven van organisaties naar gendergelijkheid, terwijl ook deze belangrijke groep begeleiding behoeft. Als je bijvoorbeeld huiselijk geweld effectief wilt aanpakken is het raadzaam, in plaats van curatief, ook preventief te werk te gaan. Door alleen vrouwen die met huiselijk geweld te kampen hebben te empoweren hoe met hun leed om te gaan, voorkom je geen huiselijk geweld.

Aangezien de mannen veelal worden gezien als de daders van huiselijk geweld, zou het niet beter zijn mannen tools aan te reiken hoe om te gaan met de aspecten die ervoor zorg dragen dat zij ertoe overgaan tot het plegen van zulke handelingen. Handig is niet te vergeten de vrouwen, die ook de rol van daders in het geheel vervullen, te begeleiden. Het is vreemd dat huiselijk geweld alleen vrouwelijke slachtoffers maakt. Zijn onze mannen zo slecht of kunnen onze vrouwen niet uitmaken als ze een gewelddadige man in hun leven nemen.

Afgelopen week was socialmedia in de ban van uitlopen met respect. Een tv-presentatrice gaf te kennen dat ze door het geheimhouden van haar buiten relatie, respect naar haar partner toe toont. Je krijgt soms het gevoel dat we leven in een so called sick society, zeker wanneer zo iemand kibri kibri beweert uit te lopen uit respect voor haar partner. Uitlopen is en blijft disrespectvol naar je partner en jezelf toe! Veel vrouwen koppelen onterecht het begrip uitlopen als te zijn het gedrag dat het meest door mannen wordt vertoond. Het lijkt misschien zo, maar wanneer we ooit op een dag eerlijk zullen zijn, da marki sa mi sori dat het niet is wat bepaalde mensen presenteren.

Uitlopen komt voor bij beide geslachten. In bepaalde groepen juist meer bij vrouwen en in andere groepen juist meer bij mannen. Er zijn veel meer vrouwen, dan mannen die uitlopen voor een luxe leven of aardse goederen. Er zijn kennelijk veel meer mannen die uitlopen voor bevrediging van seksuele behoeftes van zichzelf en vrouwen die single zijn of in sommige gevallen zelfs in een relatie zitten. Er zijn veel meer vrouwen die uitlopen voor hun man, omdat die man ze seksueel, financieel of op een andere manier niet voldoende bevredigd. Er zijn veel meer vrouwen die uitlopen om geld te vinden om hun studie af te ronden of om te kunnen overleven. Geen van deze mannen en vrouwen kunnen respect eisen voor hun handelingen, misschien wel een beetje begrip.