Hoe is het mogelijk dat in ons land kinderen hun eigen tafels en stoelen mee naar school moeten nemen, omdat het schoolmeubilair ontbreekt of onbruikbaar is? Als land in ontwikkeling zou onderwijs een van de pijlers moeten zijn waarop we bouwen voor de toekomst. Het ontbreken van investeringen in basisvoorzieningen zoals schoolmeubilair is dan ook onbegrijpelijk.
Deze situatie is beschamend. Hoe zijn we zover gekomen dat scholen niet langer veilige, comfortabele leeromgevingen zijn, maar plekken waar kinderen zich zorgen maken over hun zitplaats in plaats van over hun onderwijs? Dit tekort aan schoolmeubilair belemmert niet alleen de ontwikkeling van kinderen, maar ondermijnt ook de waarde die we als samenleving aan onderwijs toekennen.
Wat is er misgegaan?
Het probleem ligt diepgeworteld in een gebrek aan overheidsinvesteringen en langetermijnvisie op onderwijsinfrastructuur. Naast verwaarlozing door gebrek aan onderhoud, kampen sommige scholen, zoals de A.T. Calorschool, met lege lokalen door diefstal van meubilair. Deze problemen komen vaak voor in ontwikkelingslanden, waar beperkte financiële middelen en politieke instabiliteit essentiële voorzieningen verwaarlozen.
Oplossingsmodellen
Andere landen in ontwikkeling hebben vergelijkbare uitdagingen aangepakt door samen te werken met gemeenschappen en internationale organisaties. In Zambia helpt UNICEF bij de productie van lokaal meubilair, terwijl gezamenlijke initiatieven in Costa Rica en Haïti zorgen voor duurzame, lokaal gemaakte meubels. In Ghana en Tanzania financieren publieke en private sectoren samen meubels voor scholen, en Oeganda startte herstelprogramma’s om bestaand meubilair te repareren, zodat scholen niet zonder meubels komen te zitten. NGO’s spelen in veel landen een cruciale rol in het aanvullen van overheidsinspanningen. Door fondsenwerving en donaties worden vooral in afgelegen gebieden nieuwe meubels geleverd aan scholen.
Ook in Suriname moeten we erkennen dat er initiatieven zijn om het tekort en verval van schoolmeubilair aan te pakken. Stichting Vrienden van Nickerie en Stichting WIN-groep repareren kapot meubilair, waarbij onder andere studenten van beroepsonderwijs praktische ervaring opdoen. Stichting Unu Pikin repareert oud meubilair en produceert nieuw meubilair, wat werkgelegenheid biedt aan vooral jongeren met een beperking. Een school in Koewarasan ontving dit jaar stoelen van een buitenlandse donor. Deze initiatieven zijn waardevol, maar het probleem vraagt om schaalvergroting en structurele maatregelen. Daarnaast moeten scholen zorgvuldiger omgaan met het beschikbare meubilair.
Hoe verder?
De overheid moet schoolmeubilair als prioriteit behandelen. Terwijl dit een primaire verantwoordelijkheid van de overheid blijft, kunnen we allemaal bijdragen. We mogen niet langer toekijken hoe onze kinderen de dupe worden van een falend systeem. Laten we lering trekken uit oplossingen in andere landen en ervoor zorgen dat het verval van schoolmeubilair niet de norm wordt.
Zoals in de Bijbel staat (Spreuken 22:6): “Leer een kind van jongs af aan de juiste weg, en het zal er niet van afwijken wanneer het oud is.” Het is onze plicht om kinderen te laten leren en groeien in een omgeving die hun waardigheid weerspiegelt.
Ingezonden door: Netwerk Christen Professionals (NCP), [email protected]
