Met ingepakte tassen op bed en al zijn hebben en houden, kijkt Steven Rozenblad best blij, want hij mag na anderhalve maand eindelijk naar huis. Dat hij een band met de verpleegkundigen heeft opgebouwd is heel duidelijk te merken. “De zusters hebben echt goed voor me gezorgd en de artsen hebben me goed geïnformeerd. Ik ben dankbaar voor hun inzet”, zegt hij tevreden. Rozenblad is blij dat hij eindelijk ontslagen is van de Covid-19 cohort in ‘s Lands Hospitaal. Hij is een van de velen die besmet is geraakt met Covid-19.
“Ik had eindelijk een keus gemaakt om me te laten vaccineren, maar toen ik werkelijk stappen zou ondernemen was ik al besmet”, zegt Rozenblad. Zelf is hij iemand die best fit is, dat moet voor zijn werk, want hij is politieagent. Desondanks heeft het coronavirus hem zwaar getroffen. “Covid kijkt niet naar je bouw of hoe fit je bent. Als je het moet krijgen ga je het krijgen. Het kent echt geen ras, kleur of wat dan ook. We moeten echt voorzichtiger zijn”, benadrukt Rozenblad.
Niet makkelijk
Een makkelijk traject is het niet geweest voor Rozenblad. “De arts heeft me gezegd dat als ik twee dagen later was gekomen in het ziekenhuis het misschien te laat was geweest.” In eerste instantie leek het begin van de ziekte niet echt iets ernstigs te zijn. “Toen ik was opgenomen den zuster ben observeer mi. Ik ging naar toilet en begon toen te slingeren. Ik moest meteen naar de Intensive Care (IC) en werd meteen gekoppeld aan de zuurstofmachine; ik ben begonnen met 15 liter zuurstof”, weet Rozenblad nog.
Ik heb eigenlijk opnieuw moeten leren ademen
Hij is zeker dankbaar dat hij een van de mensen is die er levend van af is gekomen, want liggen op de IC en leven in een ziekenhuis voor bijna twee maanden is een heel andere wereld volgens de ex-Covid-19-patiënt.“Je wordt omringd door allerlei geluiden van de zuurstofmachine en mensen die naar adem snakken. Vandaag lig je naast iemand die nog bij is en de volgende dag zie je mensen van een uitvaartbedrijf naast de persoon zijn bed staan. Gewoon yu e syi fa den wikkel a lijk fu tyari en gwe.”
Hij is er zeker voorstander van dat Covid-19-patiënten die zijn genezen mentale begeleiding krijgen. “Want wat er in je omgaat op dat moment is dat tamara a kan de yu. Maar met Gods genade en de zorg van de verpleegkundigen mag ik vandaag naar huis”, zegt Rozenblad tevreden.
Revalidatie
Klaar is hij nog niet helemaal, want met zijn revalidatie heeft hij nog een lange weg te gaan. Behalve bouwen op de kennis en zorg van de artsen en verpleegkundigen, werkt hij zelf ook aan zijn immuniteit en uithoudingsvermogen. Ondanks dat hij Covid-19 vrij was verklaard moest hij toch nog aan de zuurstof. “Je moet nagaan je longen worden lui, want ze moesten niks doen, het zuurstof gaat automatissch naar je longen toe. Ik heb eigenlijk opnieuw moeten leren ademen en mag langzaamaan weer opbouwen”, zegt Rozenblad.
Thuis genezen
Gracita Huisraad heeft een andere ervaring. Op de gang van de Covid-19 cohort wacht ze geduldig op feedback van de arts. Ze heeft gevraagd of haar moeder verder thuis verzorgd kan worden, aangezien ze niet meer aan de beademing is. “Haar saturatie is stabiel en ze heeft geen zuurstof meer nodig, alleen is ze nog positief zegt de arts. Maar we willen haar verder thuis verzorgen, want als ze nog langer blijft op de IC gaat het nog langer duren voor ze genezen wordt verklaard, want het is echt tof op de IC”, zegt Huisraad.
Gewoon yu e syi fa den wikkel a lijk fu tyari en gwe
Haar moeder, die al over de 65 jaar is, is nog niet gevaccineerd. “We hebben met mijn moeder gesproken en haar geprobeerd over te halen zich te laten vaccineren, maar er wordt zoveel verteld en toen is ze bang geworden.” Terwijl ze haar verhaal doet, komt de zaalarts uit de Covid-19 cohort, waar de patiënten liggen. Goed nieuws: haar moeder mag naar huis op voorwaarde dat ze echt in isolatie gaat van de rest.
Ze krijgt de nodige instructies voor de zorg. “We hebben alles gereed en zijn zelfs volledig gevaccineerd. Ook heb ik beschermpakken en eigenlijk alle nodige PPE bij gehaald die ze gebruiken op de IC. We gaan haar in elk geval thuis beter maken”, klinkt Huisraad vastberaden. De boodschap die zowel Rozenblad als Huisraad wil delen is dat de mensen zich aan de maatregelen moeten houden. Huisraad maakt zich vooral zorgen over de aankomende decemberdagen. “Want in Suriname is december meestal een ‘naki panya’ maand en ik ben bang dat mensen geen gehoor gaan geven aan de maatregelen en dan zijn we nog langer bezig met die pandemie”, zegt Huisraad.
Wie gaat het doen
Overal zie je oververmoeide gezichten. Druk met het doorvoeren van gegevens van patiënten staat hoofdzuster Toney, Key News toch even te woord. “We zijn heel erg moe en het doet zeker wat met ons die maar geen verandering zien in het gedrag van de mensen. Stoppen kunnen we niet, want we moeten die zorg bieden, want als wij er niet zijn wie gaat het dan doen”, vraagt de zuster zich af.
Rozenblad heeft begrip voor de oververmoeide zusters die alles op alles zetten om de nodige zorg te bieden. “Maar geeft u niet op en blijft u praten, want er is nog steeds behoefte aan informatie”, zegt Rozenblad die verwijst naar de fake berichten die de vaccinatiecampagne meer dan negatief beïnvloeden. “Zelf was ik er ook mee geconfronteerd, maar we gaan niet meer dralen we halen die vaccinatie, want dit wil ik echt niet meer meemaken”, aldus Rozenblad.
