To be a fly on the wall, toen minister van Binnenlandse Zaken, Bronto Somohardjo een ‘bolwassing’ heeft gekregen van president Chan Santokhi. Aan de hand van het persbericht uitgestuurd door het kabinet van de president is het niet moeilijk in te beelden hoe zaken zouden zijn gegaan in de presidentiële koffiekamer.
Met zijn alom bekende autoritaire toon en belerende vinger aan het zwaaien, zal Chan Somo junior wel duidelijk hebben gemaakt dat hij vlak voor de verkiezingen de media niet tegen de schenen moet trappen en natuurlijk de persvrijheid niet moet opfokken. Maar of Bronto zijn ‘aimsjorry’ wel meent valt te betwisten. De excuses verklaring van de Binnenlandse Zaken-minister geeft het gevoel van een ouder die een kind forceert om zijn of haar excuses aan te bieden, maar kindje Bronto had je liever nog een zijdelingse kofu gegeven achter de ouder zijn rug.
Als je zijn excuses goed leest, is het eigenlijk ‘gaslighting’ op zijn best. Hij zegt dat hij na het gesprek met de president tot de ontdekking is gekomen dat hij zich niet op een correcte wijze heeft geuit, vooral omdat hij als minister uitspraken heeft gedaan op politieke podia. Vervolgens zegt hij dat een ‘medium’, dat je toen op je politieke podia wel bij naam kon noemen en bij je excuses niet, een opiniestuk heeft geschreven waarin hij zich niet terug kan vinden en zijn misnoegen dus op een andere manier zou moeten hebben aangegeven. Dus niet als minister van Binnenlandse Zaken die de fysieke krant van het medium in kwestie op de grond heeft gesmeten en uit ‘respect’ het niet ter plekke heeft verscheurd om zijn dramatische misnoegen te kunnen uiten.
Dus mij bekruipt het gevoel dat de excuses niet gemeend zijn, integendeel, ze zijn laf omdat je de mediahuizen in kwestie die je zo hebt benadrukt op publieke podia, hebt besproken en bekritiseerd omdat zij hun mening als medium hebben gegeven. Behalve de laffe excuses haalt de minister heel vrijwillig aan dat hij samen met de media wil zitten en praten over een code of conduct. Met andere woorden, hoe we ons zouden moeten gedragen als media en jij als minister naar de media.
Het lijkt me best als de regering tijd en geld gaat stoppen in hoe zij moeten omgaan met de media en kritiek van de media. Het heet niet zomaar ‘persvrijheid’ die is niet gebonden aan een gedragscode afgesproken met de minister. De enige code waar een journalist zich aan zou moeten houden is de code van Bordeaux, waar duidelijk staat aangegeven hoe een journalist zich moet gedragen binnen zijn vak. Als je het niet eens bent met de mening of geleverde kritieken van een mediahuis ga je het niet op publieke podia bagatelliseren, maar ga je gewoon naar de rechter.
