President Chandrikapersad Santokhi heeft het termijn van de voorgesprekken op weg naar Nationale Dialoog verruimd. De sessies gingen op zondag 26 februari van start en intussen zijn er al drie weken verstreken. Hier bovenop komen er dus nog eens enkele weken.
Er blijken tal van organisaties te zijn die met de president wensen te praten. Het gros is echter de mening toegedaan dat het staatshoofd reeds op de hoogte is van de vraagstukken die al enkele jaren de kwaliteit van het leven in Suriname achteruit brengen. C-47, VES, DOE en KOB zijn enkele klinkende die daarom de uitnodiging voor de voorgesprekken hebben afgewezen. Het blijft bij luisteren, praten, discussiëren, terwijl het volk sterft.
Het heeft er veel van het staatshoofd wat extra blessuretijd aan het toevoegen is door nu open oor te hebben voor knelpunten, problemen en wat dies meer zij. Echter, komt er voor bepaalde organisaties geen enkel gehoor wanneer het gaat om pijnpunten waarvan de president reeds 2 jaar door hen op de hoogte is gesteld. Enkele organisaties kiezen ervoor hun tijd niet te verliezen in Surinames nieuwste competitie, sommige besluiten hun voorstellen toch te deponeren tijdens de voorgesprekken.
Of er gescoord zal worden moet nog blijken. Er zijn geen doelpunten of vorderingen merkbaar, zeker niet voor de demonstranten die op 24 maart alles plat willen. In Suriname worden er door de politiek duidelijk verkeerde doelen gesteld. De regering is duidelijk nog aan het kreunen om de erupties van 17 februari 2023, zonder dat ze laat zien hoe zij het volk gerust wil stellen en zodoende voorkomt dat er op 24 maart aanstaande geen grotere vulkanische uitbarsting ontstaat.
Aan ongeregeldheden heeft niemand baat, maar als de armoede blijft toenemen zal de woede toenemen. Het is nu al te merken in thuissituaties en op straat. De president blijft maar praten met organisaties, maar daarentegen is er niemand die zich tot het volk wendt. Niet eens de politieke leiders die in 2020 dertig zetels aan het volk hebben gevraagd: huis-aan-huis en straat-na-straat. Hetzelfde volk wordt nu aan haar lot overgelaten.
De vrees zit er dik in dat het op 24 maart er heftig aan toe zal gaan. Geen wonder dat er een enorme voorraad aan traangas is aangeschaft. Dat is niet waar het volk naar smacht, althans het deel dat nog niet uit Suriname is weggetrokken. Zelfs de sociaal werkers trekken aan de bel. Ze hebben de president geïnformeerd over de gevolgen van de steeds toenemende armoede. Niet door hem gecreëerd, maar hij heeft redding beloofd en daarvan blijft tot op heden elk spoor uit.
Er heerst heel veel agressie onder burgers. De sociaal werkers constateren op basis van hun veldoperaties dat het armoedevraagstuk leidt tot uitbarstingen. Met het uitblijven van concrete investeringsprojecten zullen we blijven wegzakken, ongeacht het aantal nationale dialogen. Nota bene, zonder betrokkenheid van het volk!
Stanley D. Strijder
Bezorgde burger
