Een van de hoekstenen van een samenleving is het gezin dat op allerlei wijzen kan zijn samengesteld. In dit artikel ga ik uit van een liefdevol gezin met een vader, moeder en kind(eren).
Wanneer kunnen we praten van een gezin dat een stevige en liefdevolle basis heeft? Als de ouders hun kinderen opvoeden door ze te omringen met veel liefde en de aandacht te geven die past bij de leeftijdsgroep waarin het kind zich bevindt. De rode draad door de jaren heen van het opgroeien van baby tot aan de volwassen leeftijd is aandacht.
Door veel met het kind te praten en leuke activiteiten ondernemen, gezonde voeding geven, bijbrengen van hygiëne, goedzittende en schone kleding laten dragen, begeleiden tijdens de schooljaren en spelenderwijs, maar zeker in de tienerjaren en tijdens de adolescentie ook heel serieus levenslessen geven, werk je als ouders mee aan de vorming van een volwassene die met beide benen stevig op de grond het leven tegemoet gaat.
Het excuus van geen tijd hebben, vanwege een baan of banen, gaat er bij mij niet in, want voor uren op de smartphone zitten, is er wel tijd. Als van dezelfde uren dagelijks een kwartier tot een halfuurtje aan schoolwerk met het kind besteed wordt, gaat dat de schoolprestaties aanzienlijk bevorderen en goede eindresultaten opleveren.
Van de alomvattende liefde in het gezin waar vader en moeder het voor het zeggen hebben, ga ik nu een bruggetje maken naar de liefde voor het land waarin je bent opgegroeid. In het Surinaams is de uitspraak: ‘Waar je kumba ‘té begraven ligt, is je vaderland.’ Dat is meestal ook het geval. Die vaderlandsliefde is er dan met de paplepel ingegoten. Maar dan zou je denken dat het ook geldt voor de mensen in het landsbestuur die het voorrecht hebben het voor het zeggen te hebben over een heel land en de bewoners.
Die landsbestuurders die we in Suriname president en vicepresident noemen zouden als vaders met heel veel liefde in hun hart moeten omkijken naar het land en alle burgers. Zij zijn de vaders van het hele land van wie verwacht wordt dat zij liefde in hun hart hebben en dat ook uitstralen. Maar in plaats van de manifestatie van vaderlandsliefde van deze twee vaders van Suriname zien wij door het ontbreken hiervan de afgelopen vier en een halfjaar dat alle pijlers waaraan het gezin zich zou moeten kunnen optrekken om te kunnen groeien en bloeien, afbrokkelen.
In het onderwijs zijn er in de afgelopen jaren constant ad hoc vernieuwingen, waardoor niemand meer door de bomen het bos kan zien. En de bewoners merken aan alles dat jullie als vaders van het hele land niet of nauwelijks omkijken naar het prachtige binnenland! De leerplichtige kinderen die daar wonen, hebben namelijk evenveel recht op goed onderwijs, goed en schoon meubilair in leslokalen met vloeren zonder gevaarlijke gaten en kuilen, als de kinderen van de stad en de districten.
De zorg ligt ook vreselijk op z’n gat vanwege zogenaamd onvoldoende financiën, waardoor ziekenhuizen hoognodige apparatuur en personeel ontberen met alle noodlottige gevolgen van dien.
En met de algehele veiligheid in het hele land is het ook bar slecht gesteld.
In plaats van dat er geld vrijkomt om ervoor te zorgen dat elke bewoner genoeg verdient en in staat is om te beschikken over de dagelijkse benodigde basisgoederen, blijft de eerste vader van het land, ook in crisistijd, maar aan de lopende band buitenlandse reizen maken met aanhang, bekostigd door de afgedragen belastingcenten van de hardwerkende burgers.
Aan de eerste en tweede vader van het land doe ik een luide oproep om per direct er alles aan te doen om de komende zeven maanden aan de bevolking in woord en daad te laten zien wat en hoeveel Suriname en de Surinamers voor jullie betekenen.
Francis Renfurm
