Er heeft zich een ramp voltrokken in het Matawai gebied. Overal duiken politici op om te zeggen hoe erg zij dit vinden. De president kondigt 2 dagen van nationale rouw af. En dan? Dan zien wij dat het allemaal kennelijk cosmetisch is. Het lijkt op gewoon een show opvoeren. Daar lijkt het op want is Suriname werkelijk in rouw? En in shock? Daar lijkt het niet op want morgen is srefidensi en de feestvoorbereidingen zijn in volle gang. Suriname lijkt meer in feeststemming te zijn dan in medeleven met de nabestaanden. De President lijkt niet bereid te zijn om de feestelijkheden af te gelasten of te verkleinen en te versoberen. Wat voor signaal geeft hij dan af aan de samenleving? Zoiets als “jammer zoveel doden maar de show must go on”?
Het is zo jammer dat in Suriname de discussie ook niet openlijk gevoerd wordt dat de festiviteiten en feestelijkheden afgelast moeten worden. Wat is dan de waarde van medeleven? Is het alleen maar voor de vorm? Of is het alleen maar om het gezegd te hebben en dan kan men meteen door?
Iedereen begrijpt dat men niet tot in lengte van dagen in mineur kan leven, maar zo snel – in dezelfde week – na de ramp in feest overgaan is wel de andere uiterste. In vele landen zouden de festiviteiten van de overheid afgelast worden. Helaas niet in Suriname.
Iedereen gunt heel Suriname veel feest en plezier, maar de Surinamer zou zich moeten afvragen hoe zij in dezelfde week zouden gedragen als iemand uit hun dierbare kring heen zou gaan.
Beschaving kan je mede aflezen aan de mate van medeleven met jouw volk. Het feest staat gepland voor morgen 25 november. Laten wij hopen dat de regering morgen toch het minimale met maximale soberheid en ingetogenheid gaat doen en het geld van de geplande festiviteiten met veel eten en drank doneert aan de nabestaanden. De regering kan het voortouw nemen en het voorbeeld zijn voor de samenleving.
Het is het uur der waarheid niet alleen voor Santokhi, maar nu ook voor Brunswijk. Wat gaat hij doen? Hoe feestelijk zal hij zich op stellen te meer dat hij zich steeds uitgeeft als koning voor alle mensen die op hem lijken. Overigens moet dit NIET getrokken worden in een rassen en etniciteiten discussie. Het gaat hier om medemenselijkheid en om Surinamers.
Laten wij hopen dat organisatoren van festiviteiten hun activiteiten uitstellen of afstellen en dat geld doneren aan de armen. Laten wij hopen dat er mensen zijn bij organisaties die nu eindelijk kunnen laten zien dat er uitzonderingen zijn in de duisternis van civilisatie waar Suriname is ingedompeld.
Wij zijn benieuwd. Wie in Suriname gaat de discussie zo kort 5 voor 12 aanzwengelen en een voorbeeld stellen. Wie is het voorbeeld en toonbeeld van verandering?
Hikmat Mahawat Khan
