Leef en laat leven: EDE HATI

Op 17 mei is het IDAHOT. Toen ik dat voor het eerst hoorde, vond ik het een lelijke naam. Totdat ik begreep dat IDAHOT staat voor *International Day Against Homo And Transphobia*. Nooit wist ik dat er zo een dag bestond. Wel goed, vind ik zelf. En broodnodig. Er is zoveel mis in onze wereld dat er bijna elke dag wel een door de VN of andere organisatie een thema wordt gememoreerd. Wel jammer dat het letterlijk blijft bij stilstaan bij het thema.

Een dag voor geweld tegen vrouwen. Een dag voor geweld tegen kinderen. Een dag voor geweld tegen dieren. Een dag voor de Aarde. Een dag voor de doven. We hebben veel van dit soort zaken helemaal gefragmenteerd. Ik denk omdat er dan beter aan te verdienen is. Net zoals Valentijnsdag en Kerst. Op die dagen worden er inmiddels bakken met geld verdient. Of de wereld er een stuk liefdevoller van is geworden, is een tweede vraag. Waar ook bakken met geld mee wordt verdiend, is de Pride Month. Overal ter wereld groeien ze uit tot een eventvolle periode met allerlei leuke deals in restaurants of winkels.

Iets soortgelijks zie ik ook ontstaan in Suriname. De laatste tijd zie ik vaker bedrijven voorbijkomen die een LGBTQ-thema hebben. Dit tot frustratie van die mannen die dat natuurlijk liever niet zien, omdat ze dan met zichzelf worden geconfronteerd. Zelf denk ik dat een ondernemer, vooral in de horeca en retail, meer gebaat is bij gays als klant. Want zeg nou zelf: heb je meer omzet met tien homo’s of met tien wakamans? Het eerste zal meer opleveren, denk ik. De homo is meestal werkend en heeft geen kinderen. Wat die wel heeft, is een partner die ook werkt. Dubbel besteedbaar inkomen dus!

We noemen dat ook wel het Roze Kapitaal. Het geld dat samesex koppels te besteden hebben, is redelijk meer dan dat van een traditioneel koppel waarbij de man voor inkomen zorgt en de vrouw voor het huis. In geval ze beiden werken, hebben ze kinderen om te verzorgen. En dan hebben we de wakamans. Meerdere vrouwen, meerdere kinderen, soms naast de vrouw nog een man erbij. Maakt niet uit maar kost wel geld. Ook mannen willen een beetje verwend worden met een leuk etentje, alvorens ze hun poorten openstellen om bezoek te ontvangen.

Wie ook bezoek wil, is onze president. Nou ja, hij kwam ermee. Dat diaspora-kapitaal en die buitenlandse investeerders. We houden er echter geen rekening mee dat daar ook roze kapitaal bijzit. Denken we niet dat deze hard wegrennen? In welk land ga je nou investeren als je niet eens veilig in dat land kan zijn. Als je nu dacht “We hoeven dat geld niet!”, is dat prima. Maar haal dan ook alles dat ook maar een beetje met de regenboog te maken heeft dan uit je huis. Dan ben je dakloos en naakt, hoor! We moeten dus wat verstandiger gaan denken en binnen een breder kader.

IDAHOT is dus een broodnodige dag. En ik ben blij dat Suriname het eerste land gaat zijn dat er een week van maakt. Inclusiviteit is waar we heen moeten gaan. In eerste instantie omdat iedereen erbij hoort. Ja, echt, het moment dat een voorbeeldfiguur doet aan uitsluiting van welke groep dan ook, is het een valse profeet, hoor. Iedereen hoort erbij en niemands geld is te vies om te accepteren. Tenzij het is verdiend met kinderporno of over de ruggen van arme mensen heen!

IDAHOT lijkt, voor mij, een beetje op EDEHATI. Dat is wat ik krijg van die mensen die maar blijven lullen over het feit dat sommige mensen houden van lullen. Dat zullen ze ook wel van ons krijgen. Jammer. Want zij houden van lullen. Wij houden van lullen. We hebben dus niets anders gemeen dan alleen de hoofdpijn die we van elkaar krijgen!