Welke politici of politiek partij wil het dekolonisatieproces echt inzetten om rechtvaardigheid te bewerkstelligen voor elke Surinamer anno 2024?
Wie komt op voor de individuele waarde van elk mens in Suriname? Wie heeft begrepen dat politieke etnische strijd onze welvaart tegenhoudt?
Wie komt op voor de belangen van de vele onrechtvaardigheden die in onze maatschappij afspelen, zoals decennia onderdrukking door armoede voor de meeste Surinamers? Wie heeft begrepen dat alleen sociale vooruitgang economische vooruitgang betekend in een oud koloniaal land?
Wie komt op voor het herstel van de democratie zodat het volk weer echt daarvan de baas wordt via hun volksvertegenwoordigers?
Wie kan de rechtstaat in ere herstellen zodat politici ook verdwijnen van het toneel bij aangetoonde corruptie en schendingen van mensenrechten?
Wie komt op voor politici die het dekolonisatieproces hebben begrepen, maar worden gediscrimineerd en gecriminaliseerd?
Wie komt op voor de mensenrechten? Wie komt op voor de vrijheid van meningsuiting, demonstratie recht en voor politiek gevangenen? Zelfs het neerschieten van gevangenen bij Pikin Saron heeft geen consequenties tot de dag van vandaag. Wie komt op voor Stefano ‘Pakittow’ Biervliet die veroordeeld is geworden voor opruiing en poging tot zware mishandeling, en Ashwin Ramharak voor poging tot zware mishandeling omdat hun de demonstratie op 17 februari 2023 hebben georganiseerd? Waarom neemt de rechter de acties van uitlokking door de regering, wat ook strafbaar is, hierin niet mee?
Wie subsidieert onderzoeksjournalistiek zodat de waarheid mag zegevieren?
Suriname is tot op de dag van vandaag niet verlost van de politieke onderdrukkende methodes die het oude moederland inzette om de politiek macht te behouden. Surinaamse politici, zelfs de jongeren en de nieuwe partijen, nemen klakkeloos die methodes uit het koloniaal systeem over om eigen politiek macht te vergaren. De meeste politici weten niet wat het inhoudt, om het volk van Suriname, te beschermen.
De geschiedenis van de revolutionaire dekolonisatie gedachten, wordt al 44 jaar in Suriname met leugens overgoten en gecriminaliseerd. Zelfs als het IMF-rapport aangeeft dat in 2019 een goede basis was gelegd voor economische vooruitgang op langer termijn, worden er vele bewuste ingezette leugens over verspreid met als doel zichzelf als politici te promoten over de rug van het dekolonisatieproces heen. Zij begrijpen niet dat ze hun eigen volk hiermee ondermijnen.
Het huidige regiem gaat zover dat zelfs oude wetten uit de koloniale tijd, zoals de muilkorfwet weer in ere werd hersteld. De onderdrukking van diverse koloniale methodes heeft dit regeringsbeleid opnieuw leven ingeblazen waardoor vele mensenrechten worden geschonden, democratische waarden worden aangetast en de rechtstaat niet onafhankelijk kan functioneren door o.a. de verdragen met het oud moederland en door het inzetten van de oude manier van politiek machtsmisbruik. De IMF-richtlijnen, die door Nederland werden afgedwongen in het verdrag van 1992 met Suriname, heeft ons land al in vele economische crisissen laten belanden. Beschuldig elkaar van corruptie en er kan geen enkele economisch vooruitgang meer behaald worden. Het westen en bepaalde rijke machthebbers van Suriname blijven economisch baat hebben om “koloniale ”politiek macht te behouden door middel van: leugens over het dekolonisatieproces te verspreiden, door tweedracht te zaaien tussen de bevolkingsgroepen en het volk te blijven onderdrukken door armoede.
Het zal tijd worden dat belangenbehartiging in regeringsbeleid wordt omgezet op kort-, midden- en langtermijn waardoor het dekolonisatieproces voor het volk van Suriname eindelijk structureel kan worden ingezet, zodat oude koloniale methodes van politieke onrechtvaardigheid uit de Suriname samenleving verdwijnt.
Geen enkele politieke partij kan het dekolonisatieproces alleen inzetten omdat bij regeringswisseling dit proces weer wordt afgebroken, gediscrimineerd en gecriminaliseerd. Nieuwe jonge politici nemen die leugens zo over en denken dat de westerse ideeën van economische vooruitgang meer baat hebben als het dekolonisatieproces.
Toch zit economische vooruitgang alleen in sociale vooruitgang in een oud koloniaal land. “Kapitaal in een soeverein land kan pas ontstaan wanneer de aangewende arbeid niet onmiddellijk gebruikt wordt om de primaire levensbehoeften te bevredigen. Mensen kunnen in oude kolonies echter al moeite hebben om in hun primaire levensbehoefte te voorzien, laat staan dat ze in staat zouden zijn om te sparen. Hierdoor wordt er te weinig geld gegenereerd om te investeren in productiemiddelen”.
Geen enkel mens kan verantwoordelijkheid nemen voor zijn bestaan met te weinig inkomsten. Weinig mensen zullen hun zelfvertrouwen kunnen ontplooien in onderdrukking waardoor eigen initiatief nemen en opkomen voor zichzelf moeilijk en angstig wordt, ook al heb je gestudeerd. Sociale vooruitgang kan in Suriname niet afgedwongen worden door mensen alleen te stimuleren hun eigen verantwoordelijkheid te nemen, maar zal beleidsmatig moeten worden begeleid om dat doel te kunnen behalen. Het regeringsbeleid zal daarom op Suriname afgestemd moeten worden en niet op de machtige westerse IMF-ideeën, die graag leningen geven voor projecten op kort termijn omdat we daar economisch geen meter mee vooruit komen voor het volk van Suriname.
Marie-Louise Vissers
Advies, consultatie en politiek development bureau Mawini.
[email protected]
