Al er iets is waarin president Chan Santokhi, vicepresident Ronnie Brunswijk en hun regeerteam uitschieten boven de overige regeringsleiders die Suriname heeft gehad, dan is het steeds weer een loopje nemen met de intelligentie van het volk.
Kijk, het kan een paar keer voorkomen dat je bewust iets uitspreekt dat duidelijk voor-de-gek-houderij is, maar dat onze politieke leiders zich elke keer vergalopperen in complete onzin is nu meer regel dan uitzondering. Het staatshoofd heeft zich enkele weken terug voor schut gezet door te verklaren dat er na 25 mei 2025 een tram door de binnenstad van Paramaribo zal rijden als oplossing voor het parkeerprobleem. Nou is het wel zo dat je groot moet denken, maar een ieder weet dat Santokhi ze soms ziet vliegen vooral wanneer de ontwikkeling van de olie- en gasindustrie om de hoek lijkt te staan.
Intussen is de tram van Chan een uitspraak waarmee men zich vermaakt binnen de samenleving, precies zoals toen oud-president Bouterse in zijn periode een tramverbinding van Paramaribo naar Onverwacht aankondigde. Santokhi en Brunswijk brengen de dromen voor hun voorganger echter naar een hoger niveau. Het presidentiële duo wedijvert zelfs om wie de meest onzinnige uitspraken doet. Neem maar deze week, waarbij zowel Santokhi als Brunswijk afzonderlijk aanwezig waren bij de opening van twee meubelzaken; het staatshoofd was zoals zijn communicatiedienst vaker overdreven meldt, eregast bij de opening van Ashley Furniture Homestore aan de Henck Arronstraat, terwijl vicepresident Brunswijk zelfs de opening verrichte van Monarch Furnishings and Sofa aan de Rahemalweg.
Op de eerste plaats rijst de vraag of dit echt activiteiten zijn waarmee de P en VP zich dienen in te laten. Het heeft er veel meer weg van sponsoren paaien voor hun politieke organisaties in verband met de aanstaande verkiezingen. Dat echter terzijde. Waar het nu om draait zijn de toespraken van deze regeringsfunctionarissen, die beide de opening van de meubelzaken menen te brengen onder de noemer van economische ontwikkeling. Complete onzin!
Omdat zelfs een leerling van de lagere school weet dat ondernemers die vanuit het buitenland in Suriname neerstrijken, voor niets anders komen dan winst, veel en vooral Amerikaanse dollars verdienen en opdoeken of vertrekken wanneer het niet meezit. Er mag dan zoveel over het creëren van werkgelegenheid gesproken worden, maar ook op dit stuk weten wij dat er veel aan hapert wanneer het gaat om de rechten van werknemers in dienst van buitenlandse ondernemers in Suriname. Net zoveel weten wij ook dat de overheid een oog dichtknijpt of de andere kant opkijkt wanneer blijkt dat deze mensen zich niet aan wetten of regels wensen te houden.
Dit is beslist geen poging om buitenlandse ondernemers kwaad te bespreken. Echter moet het kind ook bij naam genoemd worden. Het klinkt dan ook wrang dat Ashley Furniture Homestore volgens Santokhi een belangrijke bijdrage zal leveren aan de economische groei en ontwikkeling van het land. Het staatshoofd heeft ook het vertrouwen in de positieve impact die deze investering zal hebben op de Surinaamse economie en samenleving. Hoe de president erin slaagt deze woorden uit te spreken is een raadsel, maar dat is dan ook weer zoals hij gewend is. Want als er iets is, waar Chan maar niet in kan slagen, is het op spoor brengen van de economie door middel van eigen productie.
En als dat niet kan lukken, dan maar hopen dat een toevallige meubelzaak daarvoor zal zorgen. Echter die brengt gewoon dure producten uit het buitenland om hier te slijten, terwijl de lokale meubelproducent kapot wordt gemaakt met allerlei hoge belastingen, wetten en regels waaraan die zich dient te houden. Je zal dan ‘s lands president een buitenlandse ondernemer horen aanprijzen als te zijn degene die zal helpen zorgen voor economische groei.
“U brengt niet alleen een stuk van de Verenigde Staten naar Suriname, maar ook mode, comfort en stijl voor onze mensen. Dit zal bijdragen aan ons doel om een gelukkige familie en gemeenschap te creëren”, aldus president Santokhi. Mooie woorden doch holle frasen. De president dient te weten dat een gelukkige familie en gemeenschap niet komen door mode, comfort en stijl noch minder dat deze aspecten daaraan bijdragen. Een gelukkige familie en gemeenschap heb je wanneer mensen in staat zijn in hun eigen onderhoud te voorzien; wanneer ze in staat zijn om met hun maandelijks inkomen te doen wat zij willen doen. Wanneer vader en moeder hun kinderen uit eten kunnen nemen of op een andere manier kunnen verwennen, wanneer nutsvoorzieningen en benzine/bus driekwart van het gezamenlijke inkomen opslurpen of de huishuur een strop om de nek is, neen dan is er geen gelukkige familie.
Er is ook geen gelukkige gemeenschap wanneer friends and family, nepotisme en corruptie ondanks talloze beloftes hoogtij blijven vieren. Dan mogen heel wat luxe ondernemingen de deuren openen en Santokhi/Brunswijk vragen om acte de présence te geven, het neemt niet weg dat een overgroot deel van deze samenleving schoon genoeg heeft van Chan en zijn regeerteam. Vooral nu een van de leden van dit team zich steeds weer op zijn pik getrapt voelt en voor elk wissewasje naar de rechter rent. Het geeft alleen maar aan hoe hoog verheven vele figuren in het kabinet zich wanen. Hopelijk komt men gauw tot de slotsom dat deze acties de regering geen goed doen en haar reeds besmette blazoen nog meer besmeurt met de grote ontevredenheid onder het volk.
Vicepresident Brunswijk sprak op Rahemal ongeveer dezelfde woorden als het staatshoofd. “Dit is ontwikkeling”, liet hij zich ontvallen, doelen op een meubelzaak die airco’s, bedden, gasfornuizen, koelkasten, vloerkleden, ventilatoren en andere huishoudelijk apparatuur verkoopt. Van zulke winkels zijn er tientallen in Wanica die elkaar dood concurreren al dan niet vanwege het overgrote aanbod aan inferieure spullen uit China of India. De VP ziet echter ontwikkeling en mocht voor het veren-in-de-kont-steken ook het lint doorknippen. En net als bij Ashley Furniture Homestore is ook de eigenaar van Monarch Furnishings and Sofa ervan overtuigd dat hij werkgelegenheid creëert. De vraag is echter of in beide gevallen de werknemers van het loon kunnen leven en daarmee gelukkige families en samenleving kunnen ontstaan. De P en VP zullen het wel weten.
