De graaiende haan

Het is wederom bewezen. Als je vanuit het buitenland komt in landen als Suriname hoef je je niet druk te maken over jouw duister of discutabel verleden, je komt heel makkelijk aan de bak. Vooral wanneer je een vlotte babbel hebt of wanneer je over weinig pigment beschikt. Icing on the cake is wanneer je kristalblauwe kijkers hebt, die kunnen spotten dat mensen in zwijm voor je vallen.

Velen gaan het niet met mij eens zijn en dat mag, maar ik praat uit ervaring en uit eigen observatie.
Hoe vaak zijn wij als land ‘genept’ door rare vogels die na hun geslaagde missie met de noorderzon vertrekken.
In het laatste geval was die vogel een haan die met gepaste trots als van een pauw naar binnen werd begeleid.
De rode loper werd alvast in het koude kikkerlandje onder het genot van champagne en sterke drank voor hem uitgerold.

De ex-sales manager van een luchtvaartmaatschappij uit een Afrikaans land werd gepromoveerd tot directeur in die ene failed state in het noordoosten van Zuid Amerika. Wauw…wat een geweldig en integer mens werd met die functie belast. De ongetwijfelde redder van onze luchtvaartmaatschappij. Fast forward naar enkele dagen geleden, blijkt dat diezelfde man gretig gebruik heeft gemaakt van het vluchtplan dat hij sinds zijn aantreden (samen met anderen) had uitgedokterd.

Zijn reden tot vluchten moest zijn dat hij zich niet langer veilig voelde in de Surinaamse rimboe en dat bosjesmannen bij hem op de loer lagen en in de nachtelijke uren kriskras door zijn tuin gingen.
Gek genoeg heeft hij nimmer aangifte gedaan bij de lokale politie en heeft hij ook nimmer het idee geopperd om een veilig onderkomen te gaan zoeken bij de Nederlandse ambassade (lees: Nederlands grondgebied).
Nee, hij koos ervoor om in het holst van de nacht en via sluipwegen te vluchten met zijn gezin, ondanks dat hij plechtig aan de president had beloofd dat niet te zullen doen.

Direct na veilig te zijn geland liet hij een flutverklaring publiceren, waarin weer eens kenbaar gemaakt werd hoe onveilig het wel is in Sranan. Opvallend genoeg moest hij het hazenpad kiezen, nadat duidelijk werd waarmee hij in het duister bezig was en hoe op een geraffineerde wijze het noodlijdende bedrijf dat hij moest leiden, door hem en zijn kornuitjes verder werd uitgehold. De man was hier met een missie en zijn missie is geslaagd…althans, missie onderbroken (abort mission!).

Voor hem is het nogal goed afgelopen, maar voor een van zijn partners in crime is het minder fortuinlijk geweest. Die partner heeft tot tweemaal toe geprobeerd te vliegen, maar helaas werd er getrokken aan het touwtje dat aan zijn poot gebonden was. Voorlopig gaat hij dus nergens. Wat mij echter bijna van mijn stoel laat vallen, is het feit dat men ondanks de zovele bewijzen van malversaties, toch nog in de media verschijnt en dit soort van elementen komt verdedigen met de bekende dooddoeners. “Ja, anderen hebben ook gestolen, maar niemand zei wat” ; “…hij is een zeer integer mens…”; “Waarom praat de klokkenluider nu pas?”; “Laten wij de zaak afwachten en kijken wat het onderzoek oplevert…”

On top of that gaan wij als land een vergadering houden in De Nationale Assemblee over deze kwestie en wel achter gesloten deuren. Het zogenaamde comité-general. Er dreigt geen staatsgevaar, geen invasie, maar toch gaan we de zaak achter de schermen bespreken. Waarom mag het volk niet weten wat er wordt besproken? Waarom zoveel geheimzinnigheid? Of zijn er koppen die wij liever niet willen laten rollen, maar gewoon op hun plaats willen laten?

Ondertussen is het geduldig wachten op de volgende goed geklede, welbespraakte, op commando opererende con-artist. Eenmaal wij van zulke figuren houden en ons makkelijk laten pakken, kan ik alleen maar zeggen: ‘A kakafowru kisi unu moi!’

Een vliegende start van de week wens ik u allen toe.