Het dringt mij vaker tijdens gesprekken met buitenlanders, van Surinaamse komaf, door dat zij denken dat wij het in Suriname heus niet zwaar is. Sommigen schromen er niet voor om zelf te zeggen dat in Europa het leven ook hard of zelfs harder is dan in Suriname.
En toch blijven ze vechten om in Europa te blijven. Tijdens dit soort discussies realiseer ik mij steeds weer dat de mens niet eerlijk is, want wie heeft het eigenlijk zwaarder om te overleven? Hoeveel Surinamers kunnen het zich permitteren om gemiddeld € 2500 op te hoesten voor vakantie in Europa? Echter, de Suri-Nederlanders zijn wel in staat om met dat deel van hun inkomen dat zij maandelijks aan een kant zetten gemiddeld 1 keer per jaar op vakantie te komen naar Suriname of zelfs meerdere buitenlandse bestemmingen in Europa of daarbuiten aan te doen. Veel Surinamers die momenteel afreizen naar Nederland hebben het grotendeels te danken aan hun goedhartige overzeese familie. Ondernemers, politici en bijvoorbeeld de werkers in de mijnbouwindustrie zijn anno 2023 nog in staat op eigen kracht naar het buitenland op vakantie te gaan, met hun geliefden.
De realiteit in Suriname is dat veel gezinnen hun besteedbaar inkomen alleen maar kunnen gebruiken om te overleven. Dit, omdat zij weinig inkomen verdienen oftewel het loon is als gevolg van de koersontwikkeling van de afgelopen vier jaar enorm in waarde gedaald. Velen komen maandelijks niet uit met hun salaris, met als gevolg een grotere mentale druk, welke resulteert het steeds verder verslechteren van de geestelijke gezondheid van cruciale delen van de samenleving. Trouwens ook voor gezondheidszorg moet anno 2023 het Surinaamse volk dieper in de buidel tasten.
Laten wij niet vergeten dat ook de benzineprijs, goudprijs, broodprijs en transport marktconform zijn. De samenleving betaalt de volle prijs van alle drank en voeding, de aanschaf van een gezondheidsbril, kleding, onderwijs en noem maar op. Niet te vergeten de overheid verdient ook volop aan belastingen. Als ik het goed begrijp wordt er met de invoering van btw twee tot drie maal meer belasting verdient op haast alle consumptiegoederen. De samenleving moet steeds het gelak betalen, is een gezegde dat elke dag in onze gezichten gedrukt wordt, want wij moeten betalen. Ons loon blijft maar in waarde dalen, waardoor wij steeds minder goederen kunnen aanschaffen.
Het punt is dat wij het volk keihard belasting moeten blijven betalen aan de ‘roverheid’. Keihard de marktconforme prijzen voor goederen moeten betalen. Van benzine tot auto-onderdelen of benodigdheden. Van voeding en drank tot medicamenten en verzorgingsartikelen. De ondernemers blijven dus redelijk goed boeren. Afgelopen week is het wederom tot mij doorgedrongen dat wij Surinamers steeds stevig worden gepakt door de leiding op diverse niveaus. Tijdens het doen van wat research kwam ik erachter dat technische bedrijven of aannemers die diensten verlenen in ons land, Surinaamse werkers flink benadelen.
Waar Surinamers maandelijks twintigduizend SRD per maand verdienen, worden buitenlanders binnengehaald om min of meer hetzelfde werk te doen voor minimaal 2500 Amerikaanse Dollar per twee weken. De buitenlanders verdienen dus 5000 USD per maand tegenover de Surinamers die maandelijks 20.000 verdienen. En niemand durft de Surinaamse arbeiders in bescherming te nemen. Surinamers zijn op heel veel fronten onderbetaald. Mede dankzij het feit dat onze overheid van mening is dat een minimumloon van SRD 6000,- (ongeveer € 160) per maand meer dan genoeg is voor Surinamers. Het systeem staat toe dat Surinamers worden uitgebuit, zodat een kleine groep profiteert. Het is overduidelijk dat de uitdrukking de rijken worden rijker en de armen worden armer goed van toepassing is op de huidige situatie in Suriname.
