De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Marco Rubio, is voor een bliksembezoek in Suriname geweest. Niet dat hij er zelf voor heeft gekozen, zoals men dat wil doen geloven.
Rubio bezocht Jamaica en Guyana in het Caribisch gebied en is door de Surinaamse regering uitgenodigd om op de terugweg naar zijn land een tussenstop te maken. “I want to extend my gratitude for the invitation”, zei de Amerikaanse minister donderdag duidelijk tijdens de persconferentie, die hij samen met president Chan Santokhi na een bilateraal onderhoud op de Johan Adolf Pengel International Airport had.
Het Surinaamse staatshoofd ging zelf naar Zanderij om de gast te ontmoeten, niet omgekeerd. Immers Rubio was uitgenodigd om – al was het maar voor het even – op Surinaamse bodem te landen. Zijn korte aanwezigheid was hard nodig om het blazoen van Santokhi op te poetsen. Want zoals minister Albert Ramdin als de rechterhand van het Surinaamse staatshoofd overal hoog van de daken schreeuwt, was Suriname geïsoleerd gedurende tien jaar regering-Bouterse en zou de huidige regering Suriname uit het internationale isolement hebben gehaald. De feiten liggen daar, dus daarover uitweiden zou te ver voeren. “Herhaal en leugen, en hij wordt de waarheid”.
De echte waarheid hebben we kunnen zien tijdens de korte aanwezigheid van Rubio. Hij kwam Suriname even snel de les voorlezen en vertellen wat Amerika verwacht van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS), die voor de komende vijf jaar door niemand anders dan Ramdin geleid zal worden, en van landen die zich partners van de VS noemen. Rubio liet er geen twijfel over bestaan dat de OAS naar de pijpen van de VS zal moeten dansen. “Het is een belangrijke organisatie waarvan wij graag een nieuwe dynamiek en nieuwe energie zien”, zei de bewindsman. Ongetwijfeld een dynamiek en energie die volledig door Amerika bepaald worden.
Rubio heeft in niet mis te verstane woorden duidelijk gemaakt dat de Amerikaanse regering onder leiding van president Donald Trump een andere weg wenst in te slaan. Niet een waar Amerika slechts problemen moet oplossen, maar een waar het land ook naar zichzelf moet kijken. Landen die zich vrienden van de VS noemen zullen zich aan het nieuwe beleid moeten schikken om voordeel aan te hebben. In de afgelopen periode sedert het aantreden van Trump is de wereld duidelijk gemaakt dat het Amerikaanse belang telt.
Ook voor Suriname moet dit duidelijk zijn. Amerika wil het land ondersteunen, maar als Suriname vrienden wil zijn, moeten ook Suriname zich schikken aan het beleid van Trump. Dat betekent geen Cubaanse artsenprogramma of samenwerkingen met China. Laat dat juist datgene zijn wat sterk aanwezig is in de Surinaamse ontwikkeling. Er valt niet te twijfelen aan hoe de regering-Santokhi omgaat met deze gedachtes, uitspraken en zelfs eisen van Amerika, omdat zij liever aan de leiband loopt dat de eigen soevereiniteit bepaalt.
Verwacht mag worden dat de regering in diplomatieke taal de samenleving opnieuw zal komen voorliegen dat de principes hoog worden gehouden en wat dies meer zij. Zoals Ramdin enkele minuten na de persconferentie voor de camera van de Communicatie Dienst Suriname schaamteloos loog: “De samenleving is rustiger, we hebben democratie en rechtstaat”.
Het is te begrijpen dat de bewindsman zegt dat de samenleving rustiger is, wanneer hij het grootste deel van zijn ambtstermijn in het vliegtuig heeft gezeten. En dat er democratie en rechtstaat zijn, hangt af van welke definitie hij aan deze twee termen geeft. Want als er een regering is die democratie en rechtstaat heeft ondermijnd, dan is het de regering-Santokhi wel. Maar daar zal de VS niet wakker van liggen, zo het zijn belang niet schaadt.
