Vrije stoel

De soevereine en onafhankelijke staat Suriname heeft onlangs het 47ste jaar herdacht en zoals gewoonlijk weer op de klassieke, oubollige en cliché manier. Gedurende de hele dag krijgen wij traditiegetrouw de Surinaamse speelfilm ‘Wan Pipel’ voorgeschoteld. Ook al zou iemand vergeten dat het 25 november is, alleen het feit dat deze film op verschillende tv-zenders draait, geeft een vriendelijke reminder dat deze nationale ‘feestdag’ nadert of er reeds is.

Ik heb deze film voor het eerst in 1979 gezien en ieder keer haal ik er weer iets uit. Hetzij leuke, hetzij minder leuke facetten uit het leven van de Surinamer. Wat een tijd zal het geweest zijn, noh? De dagen onderweg naar het grote moment van loskoppeling van het moederland. Eindelijk die vrijheid waarnaar wij zo lang hunkerden, snakten en verlangden.

Opmerkelijk is wel, dat de grootste groep die in 1975 zo uitbundig juichte en plezier had en danste bij het bericht dat Suriname vrij zou zijn, anno 2022 ook de grootste groep is die goed vertegenwoordigd is bij klaagsessies, huilmomenten en protestdemonstraties. Of zal ik zeggen evenementen die protestdemonstraties moeten voorstellen, want de laatste effectieve doeltreffende acties waren way back in 1999. Daarna is het volk labiel geworden en steeds door opeenvolgende regeringen lamgeslagen. Er zijn na die meidagen in 1999 opvallende mensenmassa’s op straat geweest om hun misnoegens te uiten, maar dat heeft nooit meer zo’n impact gehad als toen.

Ik moest de vorige week lachen toen iemand verontwaardigd aangaf dat zij niet meer gaat protesteren omdat het allemaal geen zin heeft. Er was namelijk een vrij grote groep op straat, maar toen men hoorde dat de salarisstorting enkele minuten daarvoor een feit was, werd de groep betogers kleiner en kleiner. Iedereen haastte zich naar de eerstvolgende ATM machine om die pakkie te gaan halen. En daar sta je dan als demonstratieleider mistroostig en teleurgesteld te kijken naar mensen die het slagveld eerder verlaten dan gepland. Weer eens het bewijs dat wanneer er geen eenheid en geen eenduidigheid is, de strijd reeds bij aanvang is verloren.

Moet je je stem laten horen wanneer het niet goed gaat? NATUURLIJK!!! We gaan toch niet zwijgen? Nee, dat niet! Ook al wil een deel van de regering ons dat opleggen, het gaat lekkertjes niet gebeuren. De Buitenlandse deskundige in de regering dacht dat hij de journalisten een lesje zou voorlezen in hoe zij hun werk moeten doen, wanneer zij wel of niet mogen (glim)lachen (ook al heb je als journalist bij de geboorte een lacherig gezicht meegekregen) en op welke manier zij hun vraagstelling moeten formuleren.

Bijna wil ik die man Don Bibis noemen, want hij zat daar in die stoel als Don Vito Corleone tikjes uit te delen op de vingers van de bekende blaka skapu mediaman Jason. Gelukkig beet Jason op een vakbekwame wijze terug en kreeg hij later schriftelijke backing van de media organisatie. De regering heeft wijselijk genoeg niet gereageerd op de publieke statement van die vereniging. Staart tussen de benen dingens misschien?

Heel vaak ontgaat het regeringslieden dat zij in dienst staan van het volk en dat zij als zodanig verantwoording verschuldigd zijn aan hetzelfde volk die hun op die hoge stoel heeft geplaatst.

Ondertussen kijkt het volk uit naar degene die de lege stoel van het ministerie van MoniTori gaat bezetten. Al ruim twee maanden hebben wij geen echte deskundige op die post en het werk stapelt zich alsmaar op: documenten die getekend moeten worden, afspraken die afgewikkeld moeten worden, leningsovereenkomsten die wachten op finalisering, buitenlandse trips die uitgevoerd moeten worden, indianenverhalen over de vrije val van de koers die om de nek van het volk opgehangen moeten worden, enz..enz.. Voor het eerst maak ik mee dat niemand deze stoelendans wil winnen.

Ik zeg dit al jaren en ik zal het blijven zeggen: het Surinaams volk zal pas echte vrijheid genieten wanneer leiders eerlijk en oprecht het land brengen naar grotere hoogten. Maar dan moeten leiders eerst liefde voor land en volk hebben, noh?

Surinamers, geniet van de laatste week van november.