Niemand kan om de impact heen die de dood van ex-pres DDB heeft. Op de gemeenschap maar vooral ook op de media die niet anders kan dan veel van zijn tijd en mankracht te steken in het natrekken van alle details die zweven rond die ontwikkeling. Zelfs in de dood is DDB niet saai en alledaags. De man vertrekt zoals hij aanwezig was.
Maar door de waas van die kwestie, vermengd met de nodige uitingen van respect, was er wel een bericht dat mijn persoonlijke aandacht extra heeft getrokken: die over de leerling-luchtverkeersleiders die trammelant hebben gemaakt.
Ze wachten, al sinds ze begonnen aan de opleiding tevergeefs op uitbetaling van de de maandelijke uitkering/tegemoetkoming, die zij behoren te ontvangen. De stukken om dit rond te krijgen zijn ergens blijven steken in de ingewikkelde, trage en hoogst inefficiënte administratieve keten terwijl niemand dat door zou hebben gehad. Tenminste dat is de verklaring en uitleg die een directeur van TCT gaf.
De leerling-luchtverkeersleiders zijn boos en als reactie op hun reactie is hun medegedeeld voorlopig thuis te blijven tot dat de uitkering is betaald. Om eventuele problemen te voorkomen in de dagelijkse operaties van de LVL, is als verklaring gegeven. Leerling-luchtverkeersleiders draaien namelijk eerst een aantal maanden volop diensten voordat ze in de lesbanken aan het theoretisch traject van meer dan twee jaar beginnen.
Na het lezen van dit stuk was er maar een vraag die bij mij was overgebleven; wat hebben ze in meer dan 30 jaar lopen doen bij de overheid?
1991, ergens in maart, mocht ik samen met ruim 20 anderen beginnen aan mijn eerste maanden meedraaien en meekijken in de dagelijkse operaties van de luchtverkeersleiding. De start van het theoretisch deel stond gepland voor ergens in oktober. Ongelooflijk interessant, vooral ook omdat luchtverkeersleiders niet werden gelimiteerd door de draconische veiligheidsregels die wereldwijd werden ingesteld, na de aanslagen van 2001 op de World Trade Center en het Pentagon in de VS.
LVL’ers mochten toen ook, zonder daar toestemming voor te moeten vragen bij een andere dienst of afdeling, gaan en staan waar ze wilden op de luchthaven. Als we een nieuw type vliegtuig van dichtbij wilden bekijken, omdat die voor het eerst naar Suriname was gevlogen, liepen we simpelweg naar het toestel wanneer het eenmaal geparkeerd stond. Opwindend allemaal.
Maar de groep leerling-luchtverkeersleiders zat met een probleem in de maag: na zes maanden hadden we nog geen cent gezien van de maandelijkse uitkering, waar we recht op hadden. Van de luchtvaartdienst, toen geleid door John Veira (vermoord in 2010) kregen we in eerste instantie te horen dat eraan gewerkt werd en dat we wat geduld moesten betrachten. Precies zoals nu het geval is.
Het waren, ook precies al nu, economisch moeilijke tijden en om zonder de uitkering toch elke dag aan te melden, werd dus in toenemende mate een uitdaging. Uiteindelijk werd ons verteld dat de stukken ergens in de keten van goedkeuring en controle waren blijven steken, maar dat niemand precies wist waar. Een paar van mijn mede-leerlingen overwoog al in die fase af te haken, vooral ook omdat met die ervaring het toch al mindere vertrouwen in de overheid weg was.
Na zes maanden had ik er genoeg van. Omdat ik altijd al iemand was van dingen zelf regelen, stapte ik een ochtend naar het ministerie van BiZa om vragen te stellen maar meer nog om ontevredenheid met de situatie te tonen. Ik was alleen en had niemand verteld over mijn plannen. Ook niet mijn medeleerlingen
Bij BiZa waren ze wat verrast door de actie van een relatieve snotneus, en de vragen die ze moesten beantwoorden. Die waren deels bewust bedoeld om een beetje gedonder te veroorzaken en druk te leggen. Maar toen ik een uur later vertrok was ondertussen wel al achterhaald waar de stukken, die zo onvindbaar leken, waren bijven liggen. Niet lang na thuiskomst kreeg ik telefoontjes van verontwaardigde superieuren en medewerkers van luchtvaartdienst, die om rekenschap vroegen over de brutale actie die ik in mijn eentje had ondernomen. Daar waren ze, op zijn zachtst gezegd, niet blij mee. Maar weet je wat het resultaat was? Een dag of twee, na mijn bezoek, kreeg de leiding van de luchtvaartdienst bericht van BiZa dat de administratieve zaken gauw in orde zouden worden gemaakt en dat de leerling-luchtverkeersleiders binnen een week tot twee uitbetaald zouden worden. En dat gebeurde ook. Vanuit de leiding luchtvaartdienst werd ik zelfs bedankt voor mijn interventie omdat zonder mijn actie het waarschijnlijk nog veel langer zou hebben geduurd.
In 2024, 33 jaar nadat ik met de opleiding begon, moet ik lezen dat de nieuwste lichting leerling-luchtverkeersleiders met precies hetzelfde probleem geconfronteerd is. Dan rijst bij mij de vraag. Wat hebben ze in hemelsnaam in meer dan drie decennia lopen doen bij de overheid. Computers, internet, gov.sr, automatisering en wat allemaal nog meer kwamen er sindsdien en toch is het proces niet verbeterd. Plaats daartegenover dat de opleiding luchtverkeersleiders behoorlijk pittig is. In mijn periode was het minimale voldoende cijfer voor een tentamen of examen een zeven. Dat is nu nog scherper gesteld: het minimale cijfer is al een paar jaren een acht. Minder dan acht is een onvoldoende!
Maar terwijl de eisen aan de leerlingen zijn bijgesteld en de kwaliteitseisen in de luchtvaart alsmaar worden opgeschroefd, is de overheid blijven falen. Nu wordt de groep gebelgde leerlingen, door TCT ook neergezet als een potentieel gevaar voor de dagelijkse operatie en moeten ze dus thuisblijven. Terwijl de overheid zichzelf niet echt iets schijnt te verwijten. En zonder een schuldbewuste houding, komt er geen verbetering.
Dat verklaart eigenlijk al de stilstand in de afgelopen 33 jaar.