Het is schaamteloos hoe politieke en maatschappelijke organisaties BS Bingo spelen met het volk op jaarlijkse hoogtepunten zoals Srefidensiviering. Alle politieke partijen en sommige maatschappelijke organisaties kwamen langs met mooi weer-verklaringen over srefidensi met teksten die varieerden van:
• “rust en eenheid”
• “eenheid en harmonie”
• “gebruikmaken van de vele kansen”
• “goed omgaan met olie-inkomsten”
• “gelijke kansen”
• “gelijkwaardige bijdrage”
• “niemand achterlaten in de schaduw van armoede”
• “ons vertrouwen in eigen kunnen”
Wie kan hier tegen zijn? Als je dit zo leest, dan denk je dat je met hele heilige en kundige politici te maken hebt, maar de realiteit van de ellende veroorzaakt door de politici ligt vlak voor je. Je zou het lied van Shaggy voor ze moeten afdraaien: “it wasn’t me”. Ze hebben erbij gestaan, sommigen staan nog met hun handen in het gehakt en nog kijken ze alsof het om anderen gaat. Je vraagt je dan af hoe je dan met zoveel wijsheid, heiligheid en betrokkenheid na 48 jaar nog steeds in ellende kan zijn. Waar kan het dan aan liggen?
1. Ze zijn wijs, heilig en betrokken, maar geheel onkundig? Of,
2. Ze zijn vals dus niet wijs, niet heilig en niet betrokken, maar doen alsof?
Geen een heeft opgeroepen om te kijken hoe zij samen, de een meer dan de ander, er zo’n “rotzooi” van hebben gemaakt. Geen een heeft het moment aangegrepen om een congres, conferentie of brainstorm te organiseren om inhoudelijk met elkaar te praten over hoe het land te ontwikkelen, hoe een nationale visie te ontwikkelen en een ideale staat van een land over 15-20 jaar te tekenen. Feest vieren op zo’n moment hoort erbij, maar Suriname verlangt naar inhoudelijke discussies. Er is genoeg gefeest en er wordt misschien teveel gefeest.
Tijd voor anders omgaan met elkaar
Srefidensi is een goed moment om lekker vals te doen, lekker inhoudsloos mooi weer praatjes tegen elkaar zeggen. Met srefidensi komen 2 groepen uit de winterslaap:
1. Mensen die nog steeds zuur zijn dat Suriname onafhankelijk geworden is op een manier die niet slim was
2. Mensen die inhoudsloos en sentimenteel patriottisch doen, vaak tegen beter weten in vertellen dat ze voor Suriname hebben gekozen.
De laatste groep moet dan een stap verder gaan dan gratuit roepen. Deze groep mag zich iets meer aanrekenen voor de stand waar het land zich nog in bevindt. Als je als man/vrouw al 48 jaar oud bent en nog steeds jouw ouders alles aanrekent, het klimaat alles aanrekent, de buren alles aanrekent en nooit zelf in de spiegel kijkt dan zegt dat veel over jezelf. De stand van Suriname is de Surinamer aan te rekenen. Excuses als jonge natie en andere afleidende teksten over koloniaal verleden zijn vals, want er zijn genoeg landen die na 48 jaar onafhankelijkheid vanuit een nog benardere positie al verder zijn dan Suriname nu is. Let wel, er is altijd een excuus waarom jou iets niet is gelukt. Surinamers zijn meester in het bedenken van excuses. Het ligt aan de corrupte politici terwijl zij zelf even corrupt zijn zodra ze de kans krijgen, terwijl zij zelf de corrupte politici de kans geven dan wel verdedigen. Maar het ligt altijd aan een ander.
Tijd voor benoemen van zaken
Het wordt tijd en het gaat Suriname helpen als ze niet meer naar excuses zoeken, maar naar zichzelf kijken. Het is bizar dat juist dat naar zichzelf kijken een enorme tekortkoming is bij Surinamers en met name Surinaamse politici en maatschappelijk verantwoordelijken. Zij lusten en dulden geen kritiek, reflectie of analyses of hoe je het ook wil noemen. Spreek je ze ergens op aan dan schieten ze in een reflex:
a. Kom ons niet vertellen, want wij zijn hier gebleven en jullie – vaak verwijzend naar diaspora in Nederland – zijn laf vertrokken dus regelen wij onze eigen zaken. Doewet dan noh, zou ik denken
b. Laat ons, want wij doen het op onze manier en wij hebben ons egi sani, wij hebben hier genoeg kundige mensen, niet alleen jullie daar hebben kundige mensen. Doewet dan noh, zou ik dan zeggen
In beide gevallen zit er dus valsheid, lafheid en minderwaardigheidscomplex. De wereld – landen, organisaties en mensen – zijn allen beter geworden door (zelf) reflectie en input van buiten. Is het dan toevallig dat Suriname niet beter wordt? Nee, niet toevallig want precies die 2 dingen om beter te worden willen Surinamers niet: reflectie en input van buiten.
Surinaamse politici en mensen die in de “drivers seat” zitten, gedragen zich ook altijd als gasten op hun eigen verjaardag. Zij vertellen graag in vage algemeenheden wat wenselijk is alsof er kabouters, smurfen en aliens langs gaan komen om het te doen. Zelden tot nooit nemen ze de moeite om tijdens de djogo of whisky drinksessies te praten over hoe ze hun gedachten concreet kunnen maken. Zij willen graag in de drivers seat zitten, maar zijn te lui om te sturen? Of weten ze niet hoe ze moeten sturen? Of is het dan domheid? Hoe begaan is men met Suriname? Waarom is het zo dat mensen die niets concreets te melden hebben juist zo graag in die drivers seat willen zitten? Zoveel politieke partijen, zoveel politici maar geen 1 met een visie concreet op papier. Hoe kan dat?
Wie is de rat
Deze week is in verband met 48 jaar Srefidensi door al die drivers seat zitters BS Bingo verkocht aan het volk. De verkoper is rattig, maar waarom blijft het volk al die onzin kopen? Het meest ernstige is dat als je hen erop wijst dat het allemaal BS Bingo is en wat en hoe het anders moet, dan sluiten zij de rijen, zowel de verkoper als de koper trekken de Surinaamse dijken huizenhoog op want hun onkunde is blootgelegd. En als Surinamers voor 1 ding super allergisch zijn, dan is het dat “gevoel van gezichtsverlies”. Het is slechts het gevoel van alles is schaamte, alles is gevoel van, alles draait bij hen om gezichtsverlies. Dieven willen niet als dieven genoemd worden, oplichters willen niet als oplichters gezien worden, volksverlakkers willen geen verlakkers genoemd worden. Wat willen ze dan? Politici die niets inhoudelijks te melden hebben willen niet aangesproken worden.
Mijn overtuiging is dat de wereld alleen beter gaat worden als je reflectie pleegt en input van buiten aanneemt en een “koe een koe durft te noemen”, de roze olifant in de kamer durft te benoemen.
In een volgend artikel zal ik in aanvulling hierop de verschillende verklaringen van de politiek en maatschappelijke organisaties analyseren en hen ermee confronteren, iets wat men niet zo leuk vindt in Suriname, maar wat toch wel zo hard nodig is. Het moet anders. Doen wat wij deden gaat leiden tot wat wij hadden en hebben.
Hikmat Mahawat Khan
