Oneindig. Betekenis: zonder einde. Er zijn van die onderwerpen die al voor ik in de media belandde, een ding waren. Andere zaken, dingen, kwesties zijn al voor ik geboren was, iets waar al ruimschoots mee geworsteld was door opeenvolgende generaties. Zonder succes, logisch. Anders was het geen ding gebleven toch.
Een voorbeeld van zo een oneindig ding dat letterlijk de hele wereld kent, is het gevecht zonder einde tussen Israël en de Palestijnen. Nou, dat is eentje, die ook in Suriname een gevoelige snaar heeft geraakt, sinds 7 oktober 2023. Een hele generatie, die niet wist waarom deze strijd altijd maar een ding is gebleven, weet dat nu wel.
Er is nu een staakt-het-vuren en het is nog maar de vraag of die afspraak lang genoeg zal duren om een ding te worden. De cyclus van dood en verderf, vergelding en nog meer dood en verderf, gaat maar door. Ik zou iemand van Hamas willen vragen wat ze nu precies bereikt hebben met de slachting die ze deden in Israël, 14 maanden geleden, met meer dan 1200 slachtoffers en waar de recentste geweldsuitbarsting mee begon.
Gaza is onophoudelijk gebombardeerd tot een puinhoop en de mensen, die Hamas zegt te dienen en beschermen zijn qua levensstandaard een eeuw teruggeworpen. Tel daarbij op 46.000-plus doden – 70 procent vrouwen en kinderen – en een onbekend maar groot aantal mensen dat fysiek verminkt is of met een beperking verder moet leven. Israël wilde Hamas vernietigen. Het doodde ongekend veel onschuldige burgers, maar Hamas bestaat nog. Optelsom: dit verschrikkelijk conflict is niet opgelost en duurt dus voort. Het staakt-het-vuren duurt minimaal tot de volgende uitbarsting van verschrikkelijkheden.
Als het gaat om Suriname hoeven we natuurlijk niet over de grens te kijken om oneindige problemen te zien. We hebben er voldoende van. Een die weer het nieuws haalde is Weg naar Zee en het water dat land opvreet, overspoelt en landbouwgewassen aantast of vernietigt. Een gebed zonder einde.
Chan zegt precies wat alle andere politieke verantwoordelijken ook zeiden: “het probleem wordt aangepakt/deskundigen kijken “nu” naar het probleem/we gaan het oplossen”. Weg naar Zee is belangrijk als het gaan om Groot Paramaribo te voorzien van groenten en fruit. Hoewel het aandeel in de voedselvoorziening van de hoofdstad en omliggende buurten de laatste drie decennia is gedaald van ruim 70 procent naar 30 procent (volgens recente schattingen) blijft Weg naar Zee in dat opzicht belangrijk.
Maar het probleem van het gevecht tussen de landbouwers en het alsmaar oprukkende water, lijkt oneindig. Net als de pogingen van professor Siew Naipal, om de gemeenschap en beleidsmakers er eindelijk van te overtuigen dat het planten van mangrove de beslissing in deze strijd kan brengen. Ga ervan uit dat met de verkiezingen in aantocht er vooral verbaal gereageerd gaat worden door de politiek verantwoordelijken, de komende tijd. Voornamelijk om kiezers te trekken/binnen boord te houden. Maar de beste gok is dat het probleem zelf niet opgelost gaat worden. Weg naar Zee blijft voorlopig water naar zee dragen.
Een andere Surinaamse oneindigheid: grondenrechten van de in stamverband levende gemeenschappen. Praktisch gezien is het bijna niet te bevatten dat dit probleem nog niet opgelost is. Er kan geen discussie zijn. Internationaal is reeds bepaald dat grondenrechten mensenrechten zijn. Die visie is ook overgenomen door Suriname en dus moeten de rechten van de in ons land in stamverband levende gemeenschappen permanent geregeld worden.
In feite zijn slechts een paar handtekeningen nodig om de rechten tot permanente realiteit te verheffen. En toch gebeurt het, regering na regering, maar niet. Ondanks het leidde tot gewelddadige uitspattingen in Pikin Saron, met doden en veroordelingen tot gevolg, is er allerminst het vooruitzicht dat voor het verstrijken van zittingstermijn van het kabinet Chan-Ronnie, de rechten van de tribale gemeenschappen ondubbelzinnig en onomkeerbaar gegarandeerd en beschermd zullen zijn. Ondertussen worden door derden wel de trucks en machines opgestart om van alles te winnen en oogsten in de gebieden, die volgens de rechten toebehoren aan tribale gemeenschappen. Dit onrecht duurt maar verder.
Een beetje idiote oneindigheid die me opviel: de aanhouding van de zoveelste persoon, die overtuigd was dat een wasi (kruidenbad) van een bonuman hem zou helpen onopgemerkt cocaïne het land uit te kunnen smokkelen. Zoveel geloof had de verdachte in die wasi dat die bijna drie kilo van de drugs verstopt had in een bak chow mein. Dat is toch een schoolvoorbeeld van het lot tarten.
De grootste misdaad in deze lijkt mij het misbruiken van die chow mein. Voor de rest is het een negentien-in-een-dozijn geval. Verblind door de bedragen die met deze misdaden te verdienen valt, blijven ze het maar proberen. Tot in het oneindige cocaïne het land uit probeerde te smokkelen was niet aangehouden te zullen worden, omdat die “beschermende” wasi (kruidenbad)