Onze open grenzen

Meer dan 1600 kilometer aan fysieke grenzen moeten autoriteiten in Suriname zien te bewaken. Historisch en praktisch bekeken is dat altijd een uitdaging geweest, waarin we behoorlijk tekortschieten. Niet dat de wil ontbreekt. In de eerste plaats ontbeerden wij bijna altijd voldoende geld, middelen, materiaal en mankracht om dit voor elkaar te krijgen.

Ons onvermogen bijvoorbeeld om drug vliegtuigjes (voor de doorvoer voornamelijk) op eigen kracht en afdoende te onderscheppen en uit ons luchtruim te houden, geeft aan hoe erg wij worstelen met de verschillende facetten van het bewaken van de grenzen van ons land.

Maar als het bewaken van onze fysieke grenzen lastig was: het digitaal tijdperk heeft dat misschien wel duizendmaal moeilijker en tien miljoen maal ingewikkelder gemaakt. De combinatie van mobieltje en internet heeft in de hele wereld fysieke landsgrenzen bijna waardeloos gemaakt en een steeds groter wordende lawine van vooral onzichtbare, sluipende dreigingen gebracht, waar zelfs de meest geavanceerde overheden mee worstelen. Scams voor geld, desinformatie, fake nieuws, nep video’s en foto’s. De stroom van digitale on-dingen zwelt met de dag aan.

Tel daarbij op kunstmatige intelligentie (AI) en er ontstaat een beeld waar we met alle recht een flinke dosis angst voor behoren te ontwikkelen. Maar in Suriname zou je niet de indruk krijgen dat de wereld, ook in dat opzicht, in een crisis is beland. Tenminste niet als je let op wat vanuit de leiding van ons land wordt gedaan of gezegd. Of beter gezegd, wat de regering niet doet of zegt.

Toegegeven, we hoefden ons vanwege onze ligging op de aardbol relatief weinig zorgen te maken over extreem weer, aardbevingen of andere natuurlijke dreigingen. En ook niet echt over de grote-wereld-problemen zoals massale migratie, de macht van drugscartels en externe oorlogsdreiging.
Maar hoeveel anders is dat geworden sinds bekend is dat Suriname behoorlijke olievoorraden bezit, die straks ook in productie zullen komen. Nu zijn we plotseling belangrijk en daarmee dus een doelwit, als we het zelf onderkennen of niet.

In bijna elk democratisch land op aarde, waar er nu verkiezingen plaatsvinden of voor de deur staan, heeft men last van “inmenging van buiten”. Daar kunnen ze bijvoorbeeld in het relatief arme Roemenië over meepraten. Middels een gigantische, digitale operatie werd een vrij onbekende kandidaat, die vooral toenadering wil tot Rusland, vanuit het niets lijkt het, de grote winnaar van de eerste ronde van de presidentsverkiezingen. Na onderzoek kwam aan het licht hoe sterk de verkiezingen via sociale media zijn beïnvloed en werd bepaald dat de verkiezingen opnieuw moeten worden gehouden.

Over een paar weken moet Suriname naar de stembus. En wie het nieuws een beetje volgt, heeft ongetwijfeld door hoe verschrikkelijk hard de verschillende politieke partijen hun best doen om in het machtscentrum aanwezig te zijn, als vanaf 2028 het geld van de offshore aardolieproductie begint binnen te stromen.
Combineer dat met een opvallende blindheid van de autoriteiten en van leiders van politieke partijen, die zo graag aan de macht willen komen en je komt uit op een potentiële dreiging waar bovendien kiezers heel slecht tegen beschermd worden.

De beste manier om het mogelijk gevaar van desinformatie en beïnvloeding van de verkiezingen tegen te gaan, is onder andere zelf een informatiestroom opstarten. Maar het blijft in dat opzicht erg stil.
In Suriname zien we elk land, dat ons geld of materieel schenkt, of ons complimenten geeft, als een vriend. Dat is een onwaarheid als een kudde transseksuele koeien. Niet eenieder is vriend van het Surinaams volk en hun bijbehorende vrijheden, zelfbeschikkingsrecht, rijkdommen en belangen. Sommigen zouden niets anders willen dan controle krijgen over ons en alles dat wij rijk zijn.

Onze traditionele/culturele onbevangenheid en gastvrijheid zijn in 2025 geen deugd meer. Opgeteld vormen ze een aan domheid grenzende en uiterst gevaarlijke naïviteit, waarmee wij solliciteren naar mogelijke onomkeerbare schade aan onze ontwikkelingskansen en positieve toekomstperspectieven.
Precies zoals dat gaat in ons privé leven: met het ouder worden, ontdek je dat je, als je geluk hebt, een of twee echte vrienden overhoud. Een groot deel van degenen, die je in je jongere jaren als goede vriend beschouwde, waren niet veel meer dan passanten en profiteurs.

Onze overheid doet bitterweinig om het volk, maar in het bijzonder kiezers, te helpen zich specifiek te wapenen tegen misleidingen en ongewenste aansturing van buitenaf. Er zijn tot nu toe geen beleid en acties die suggereren dat het gevaar, dat bijvoorbeeld generatieve AI en desinformatie kunnen vormen voor onze democratie en de rechtstaat, serieus wordt genomen.

Inmenging van buitenaf heeft een grote rol gespeeld bij de coup van 1980, alle ellende die daaruit voortkwam en de sabotage van onze ontwikkeling, die daarmee gepaard ging. En toch, als je let op hoe het ging in andere landen, de vernietiging, dood en verderf en de verschrikkelijke armoede en ellende, die daar geboren werd uit militaire dictatuur, mogen wij heel blij zijn met hoe het uiteindelijk liep in Suriname.
Maar we moeten het lot niet tarten. Wij zien het zelf waarschijnlijk niet of niet voldoende: Suriname is een parel, een uitzonderlijk juweel, een relatief paradijs op aarde, gelet op wie we zijn, wat we bezitten en de hebie’s die wij niet hebben. En de aardse wetmatigheid is: uitzonderlijke juwelen trekken altijd de grootste en gevaarlijkste misdadigers aan.

Dit soort misdadigers kloppen in 2025 niet meer aan de deur. Ze komen steeds meer en vaker via het internet, vermomd als betrouwbare vrienden. En onderschat het niet, deze misdadigers worden veelal op pad gestuurd door mensen in formele posities. Zogenaamde goede vrienden.
We moeten opgroeien en volwassen worden: echte vrienden zijn zeer zeldzaam. Wat wij hebben, materieel en immaterieel, moeten we nu actief en met grote alertheid bewaken en beschermen en vooral zelf proberen te bepalen wie en wat wij in ons huis toelaten. Niet alle cadeau’s zijn geschenken.

Meer dan 1600 kilometer aan fysieke grenzen moeten autoriteiten in Suriname zien te bewaken. Historisch en praktisch bekeken is dat altijd een uitdaging geweest, waarin we behoorlijk tekortschieten. Niet dat de wil ontbreekt. In de eerste plaats ontbeerden wij bijna altijd voldoende geld, middelen, materiaal en mankracht om dit voor elkaar te krijgen.

Ons onvermogen bijvoorbeeld om drug vliegtuigjes (voor de doorvoer voornamelijk) op eigen kracht en afdoende te onderscheppen en uit ons luchtruim te houden, geeft aan hoe erg wij worstelen met de verschillende facetten van het bewaken van de grenzen van ons land.

Maar als het bewaken van onze fysieke grenzen lastig was: het digitaal tijdperk heeft dat misschien wel duizendmaal moeilijker en tien miljoen maal ingewikkelder gemaakt. De combinatie van mobieltje en internet heeft in de hele wereld fysieke landsgrenzen bijna waardeloos gemaakt en een steeds groter wordende lawine van vooral onzichtbare, sluipende dreigingen gebracht, waar zelfs de meest geavanceerde overheden mee worstelen. Scams voor geld, desinformatie, fake nieuws, nep video’s en foto’s. De stroom van digitale on-dingen zwelt met de dag aan.

Tel daarbij op kunstmatige intelligentie (AI) en er ontstaat een beeld waar we met alle recht een flinke dosis angst voor behoren te ontwikkelen. Maar in Suriname zou je niet de indruk krijgen dat de wereld, ook in dat opzicht, in een crisis is beland. Tenminste niet als je let op wat vanuit de leiding van ons land wordt gedaan of gezegd. Of beter gezegd, wat de regering niet doet of zegt.

Toegegeven, we hoefden ons vanwege onze ligging op de aardbol relatief weinig zorgen te maken over extreem weer, aardbevingen of andere natuurlijke dreigingen. En ook niet echt over de grote-wereld-problemen zoals massale migratie, de macht van drugscartels en externe oorlogsdreiging.
Maar hoeveel anders is dat geworden sinds bekend is dat Suriname behoorlijke olievoorraden bezit, die straks ook in productie zullen komen. Nu zijn we plotseling belangrijk en daarmee dus een doelwit, als we het zelf onderkennen of niet.

In bijna elk democratisch land op aarde, waar er nu verkiezingen plaatsvinden of voor de deur staan, heeft men last van “inmenging van buiten”. Daar kunnen ze bijvoorbeeld in het relatief arme Roemenië over meepraten. Middels een gigantische, digitale operatie werd een vrij onbekende kandidaat, die vooral toenadering wil tot Rusland, vanuit het niets lijkt het, de grote winnaar van de eerste ronde van de presidentsverkiezingen. Na onderzoek kwam aan het licht hoe sterk de verkiezingen via sociale media zijn beïnvloed en werd bepaald dat de verkiezingen opnieuw moeten worden gehouden.

Over een paar weken moet Suriname naar de stembus. En wie het nieuws een beetje volgt, heeft ongetwijfeld door hoe verschrikkelijk hard de verschillende politieke partijen hun best doen om in het machtscentrum aanwezig te zijn, als vanaf 2028 het geld van de offshore aardolieproductie begint binnen te stromen.
Combineer dat met een opvallende blindheid van de autoriteiten en van leiders van politieke partijen, die zo graag aan de macht willen komen en je komt uit op een potentiële dreiging waar bovendien kiezers heel slecht tegen beschermd worden.

De beste manier om het mogelijk gevaar van desinformatie en beïnvloeding van de verkiezingen tegen te gaan, is onder andere zelf een informatiestroom opstarten. Maar het blijft in dat opzicht erg stil.
In Suriname zien we elk land, dat ons geld of materieel schenkt, of ons complimenten geeft, als een vriend. Dat is een onwaarheid als een kudde transseksuele koeien. Niet eenieder is vriend van het Surinaams volk en hun bijbehorende vrijheden, zelfbeschikkingsrecht, rijkdommen en belangen. Sommigen zouden niets anders willen dan controle krijgen over ons en alles dat wij rijk zijn.

Onze traditionele/culturele onbevangenheid en gastvrijheid zijn in 2025 geen deugd meer. Opgeteld vormen ze een aan domheid grenzende en uiterst gevaarlijke naïviteit, waarmee wij solliciteren naar mogelijke onomkeerbare schade aan onze ontwikkelingskansen en positieve toekomstperspectieven.
Precies zoals dat gaat in ons privé leven: met het ouder worden, ontdek je dat je, als je geluk hebt, een of twee echte vrienden overhoud. Een groot deel van degenen, die je in je jongere jaren als goede vriend beschouwde, waren niet veel meer dan passanten en profiteurs.

Onze overheid doet bitterweinig om het volk, maar in het bijzonder kiezers, te helpen zich specifiek te wapenen tegen misleidingen en ongewenste aansturing van buitenaf. Er zijn tot nu toe geen beleid en acties die suggereren dat het gevaar, dat bijvoorbeeld generatieve AI en desinformatie kunnen vormen voor onze democratie en de rechtstaat, serieus wordt genomen.

Inmenging van buitenaf heeft een grote rol gespeeld bij de coup van 1980, alle ellende die daaruit voortkwam en de sabotage van onze ontwikkeling, die daarmee gepaard ging. En toch, als je let op hoe het ging in andere landen, de vernietiging, dood en verderf en de verschrikkelijke armoede en ellende, die daar geboren werd uit militaire dictatuur, mogen wij heel blij zijn met hoe het uiteindelijk liep in Suriname.
Maar we moeten het lot niet tarten. Wij zien het zelf waarschijnlijk niet of niet voldoende: Suriname is een parel, een uitzonderlijk juweel, een relatief paradijs op aarde, gelet op wie we zijn, wat we bezitten en de hebie’s die wij niet hebben. En de aardse wetmatigheid is: uitzonderlijke juwelen trekken altijd de grootste en gevaarlijkste misdadigers aan.

Dit soort misdadigers kloppen in 2025 niet meer aan de deur. Ze komen steeds meer en vaker via het internet, vermomd als betrouwbare vrienden. En onderschat het niet, deze misdadigers worden veelal op pad gestuurd door mensen in formele posities. Zogenaamde goede vrienden.
We moeten opgroeien en volwassen worden: echte vrienden zijn zeer zeldzaam. Wat wij hebben, materieel en immaterieel, moeten we nu actief en met grote alertheid bewaken en beschermen en vooral zelf proberen te bepalen wie en wat wij in ons huis toelaten. Niet alle cadeau’s zijn geschenken.